Dit is een bijdrage van:
Krista van Dalen
Een vakantie om over in huis te schrijven
Als jongste fractielid van ROSA heb ik mogen kennis maken met, wat vorig jaar nog klonk als een vrolijke vakantieliefde; Corona.
Het begon als onschuldige verkoudheid, met een gek gevoelletje op de borst, en ontaarde in drie weken kortademigheid, brandende steken in mijn longen, immense uitputting en op ’t eindje hartkloppingen en duizelingen.
De weg naar mijn badkamer (5,5 meter, gelijkvloers) was dagelijks een opgave en het tandpoetsritueel werd van 2 naar 1 afgeschaald omdat het teveel inspanning vergde. Mijn borstkas explodeerde en mijn hoofd was een wattenberg. Telefoontjes liet ik aan mij voorbij gaan vanwege ademgebrek. Op een paar goede dagen had ik 1 of 2 gesprekken en kon ik daarna weer 2 uur onder de wol bijkomen. Mijn ipad nam de opvoeding over en het checken van welke symptomen “normaal” waren werd een dagtaak om de angst “Wordt het erger?” te beteugelen.
Hoe waardevol waren dan ook de lieve berichtjes, boodschappentasjes voor mijn deur en attenties van buren en vrienden. Onderschat nooit de impact van het kleine gebaar en het even omzien naar elkaar. ♥ Op een lief kaartje kan je echt dagen vooruit!
Deze sociale isolatie is misschien nog wel het wreedste aspect van wat dit virus met zich mee brengt. Juist nu moeten we uit veiligheid en liefde voor de ander het samenzijn vermijden. Dit eenzame lijden is een beproeving die mensen wereldwijd ondergaan en veroorzaakt elke dag weer onnoemelijk veel groot en klein leed. Laten we ook na deze periode goed blijven omkijken naar elkaar, nu iedereen aan den lijve ondervindt wat sociale eenzaamheid kan betekenen.
Ik weet niet waarom ik en mijn gezinsleden zo ziek zijn geworden. Geen van allen behoren we tot de risicogroepen of hebben we onderliggende kwalen. Met mijn 35 lentes jong had ik nooit verwacht dat ik zo ziek zou zijn.
Het waren vreselijke weken en ik ben blij dat ze voorbij zijn. Het voelt heerlijk om weer te kunnen ademen, helder te denken en binnenkort even naar buiten te mogen. Hopelijk hou ik fysiek niets er aan over, mentaal verwonder ik mij nog steeds over wat mij is overkomen en in welke staat de wereld nu is.
Ik besef mij dat afgelopen weken voor heel veel mensen in de Zaanstreek ontzettend zwaar zijn geweest. Niet enkel voor de zieken, ook voor diegenen die met angst leven ziek te worden, mensen die dierbaren zijn verloren, keihard moeten werken of juist werkeloos thuis zitten, al dan niet met familieleden (constant) om je heen. En we zijn er nog niet.
Hou vol, lieve mensen!
langzaam herstellend
