In de veronderstelling dat er een gesprek tussen alle aanwezigen zou plaatsvinden rondom het thema Zorg en Wonen toog ROSA gisteravond naar Serah Artisan voor de Babelsalon. Die stond namelijk in het teken van wonen en zorg. Het bleek echter meer te gaan om een presentatie, een gesprek tussen wethouder Corrie Noom, cultuurpsycholoog Jos van der Lans, bestuursvoorzitter Zaans Medisch Centrum Rob Dillmann en de directeur behandelzaken van Evean, Hans Admiraal.
Hoe interessant ook: toch een gemiste kans. Het gesprek riep namelijk vragen op die onbeantwoord bleven. En een discussie achteraf met alle aanwezigen was een mooie aanvulling op het programma geweest. Voor wat betreft het wonen zijn er in de toekomst meer op de alleenwonende senior gerichte woningen nodig. Dit betekent uitbreiding van aanleunwoningen en andere woonvormen. Daardoor kan de senior van de toekomst zolang mogelijk zo zelfstandig mogelijk wonen, liefst zoveel mogelijk in de buurt van voorzieningen als winkels, bibliotheken, medische zorg etc. Door de vergrijzing en de bezuinigingen in de zorg zijn deze alternatieve woonvormen hard nodig. Maar daar ligt ook juist het probleem, want de vraag is of er wel geld is om dit allemaal te realiseren.
Er werd veel gesproken over de opkomst van de sociale wijkteams, over eigen kracht en over de positieve aspecten hiervan. Maar het komt er natuurlijk wel op neer dat er verzorgingshuizen gesloten zijn en worden, dat ziekenhuisopnames nog korter worden (u mag eventueel verder herstellen in het te bouwen (‘zorghotel’), dat men door regionale en landelijke specialisaties steeds verder van huis moet voor operaties en behandelingen en dat zorg en medicatie steeds duurder en voor bepaalde mensen wellicht onbetaalbaar wordt.
Wethouder Noom stelde, heel terecht, dat een en ander natuurlijk ook samenhangt met de ontwikkeling van de werkgelegenheid. Er werd veel gefilosofeerd over de toekomst, maar zeker weten doen we het nooit. De hamvraag blijft hoe de economische situatie er in de toekomst uitziet.
Toch zitten er ook mooie kanten aan de ietwat gedwongen aanslag op de eigen kracht. De individualistische samenleving is aan het kenteren. Men gaat steeds meer eigen initiatieven ontplooien. Want we gaan de boel dan zelf wel regelen, we gaan meer mantelzorgen en ons op andere manieren inzetten voor onze medemens. Ook ontstaan er meer en meer lokale eetcafés, samenwerkingsverbanden op het gebied van reparaties van kapotte spullen, er wordt geruild en uitgeleend. Mensen worden creatiever, ook op het gebied van wonen. Kijk bijvoorbeeld naar het LOSVAST-initiatief en het ontstaan van nieuwe woongroepen. Het is wel zaak om ook bij een mindere economische situatie het beschikbare geld goed te verdelen. Om in het oog te houden dat goede medische zorg voor iedereen beschikbaar en betaalbaar blijft en dat er voor bijvoorbeeld de senioren van nu en van de toekomst geschikte huisvesting voorhanden is.
Dat is en blijft toch een kwestie van keuzes. En omdat we in een democratie leven, ligt die keuze bij ons allemaal.
